Het is zojuist weer begonnen met regenen. De regen klettert even heel serieus op het dek. Volgens de weer-app komt er vandaag geen zonnetje aan te pas en tot nu toe klopt die voorspelling wel. Het is al de hele ochtend donker en grijs. Een beetje schrijnend is het wel, want in Nederland is het al een paar weken op rij prachtig weer, terwijl het hier in Valencia maar zozo is. De uitdrukking ‘!En abril, aquas mile!’, geeft al aan dat je van april niet veel te verwachten mag. Toch ben ik poepie bruin, en dat kan onmogelijk van de regen komen. We zitten iedere dag wel in de zon. Maar nu even niet dus. Trouwens, buiten is het alweer droog.

Naast me ligt Lisa op een matje op de vloer van de kajuit. Tussen de koelkast en het trapje naar de kuip is nét voldoende ruimte voor Lisa om gestrekt te kunnen liggen. Ze heeft haar oortjes in en volgt een online pilatusklas. Het ziet er ingewikkeld uit. Bijna dubbelgevouwen tikt ze beurtelings de tenen van haar linker en rechtervoet aan. Toch steunt en kreunt Lisa niet en dat is maar goed ook. Lisa is namelijk de 21-dagen-niet-klagen uitdaging aangegaan. Vijftien dagen geleden is ze begonnen. Het polsbandje om haar linker pols symboliseert het besluit om 21 dagen lang niet te klagen en niet slecht te spreken over iemand die er niet is. Zodra Lisa de regels overtreedt moet het bandje om de andere pols en start ze opnieuw bij dag 1. Op dit moment zit het polsbandje om haar rechterpols, maar tijd om daar te wennen krijgt het bandje niet, want Lisa verwisselt het meerdere keren per dag van pols. Dat doet ze omdat ze, naar eigen zeggen, op die momenten aan het mopperen is. Ik ervaar dat heel anders. Lisa, moppert doorgaans maar heel weinig. En als ze het hoofd al een keer laat hangen duurt dat meestal erg kort. Helaas lukt het mij vaak, om net voordat ze weer wat opvrolijkt, haar stemming over te nemen. Ik ben er trouwens veel beter in dan Lisa! Ik hou het veel langer vol om sacherijnig te zijn. Het helpt daarbij enorm als ik mijn onderkaak een beetje op slot zet. Na een uurtje of zo merk ik dat ik van boosheid bijna ontplof. Dat is meestal het moment waarop Lisa dan als eerste een poging onderneemt om de sfeer weer wat te normaliseren. Vaak ontplof ik dan helaas alsnog. Zo gaat dat soms bij ons aan boord…

Ik vraag me serieus af in hoeverre mijn slechte humeur te maken heeft met onze ‘opsluiting’? Op vrijdagmiddag 13 maart kondigde de Spaanse president Sánchez de noodtoestand af. Een dag later begon de totale ‘lock down’. De eerste week rennen we samen nog een parcours van 500 meter op het haventerrein. Verder durf en wil ik niet. Deze ‘ondeugd’ wil ik veiligstellen, want we weten maar al te goed wat volgens de regels wel en niet mag in Spanje. Als ik na 40 minuten afhaak wil Lisa nog een tijdje alleen doorrennen. Toch stapt Lisa tien minuten later alweer aan boord. Aangedaan vertelt Lisa dat ze hardhandig door een meneer van de kustwacht terug is gedirigeerd naar de boot. “No correr!”, tetterde hij in haar oor, terwijl hij haar stevig vastpakte. Teleurgesteld besluiten we de lock down dan maar af te wachten, zonder rennen. Een paar dagen later vertellen we het verhaal aan Ralf en Nina (een paar steigers verderop). Via Facebook Messenger reageren ze dat ze iedere ochtend op hun steiger heen en weer rennen. De mannen van de kustwacht liggen met hun boot direct naast hun catamaran, maar ze maken zich er niet druk om. Ik heb moeite deze oneerlijkheid een plekje te geven.

Lisa en ik vullen de dagen met het uitwerken van onze ‘businessplannen’. Als de zon schijnt zit ik buiten en werk aan de website. Lisa zit het liefst binnen en houdt de sociale contacten via Whats-app en Facebook bij. Ze volgt allerlei on-line sportlesjes en schrijft teksten voor de site, die ik dan meestal weer verwerp. Tegen iedereen die het wil weten vertellen we dat we de lock down prima doorkomen.

Bij ons op de steiger woont José Luis. De meeste dagen maak ik wel een praatje met hem. Dat is niet moeilijk, want hij komt een paar keer per dag onze boot voorbijgelopen. Hoewel zijn zeilbootje maar een paar boten bij ons verwijderd is, duurt zijn wandeling naar het toilet, aan het einde van de steiger, een eeuwigheid. Met zijn rechterbeen sleept hij een beetje en bij ieder geluid lijkt hij even stil te houden en kijkt dan om zich heen. We schatten hem ruim in de tachtig en ik ben dan ook oprecht verbaasd als hij op een morgen breed glimlachend, en met soepele tred voorbij komt hollen. Als ik hem er later naar vraag, vertelt hij dat hij net in de zeventig is. Hij houdt niet van rennen, maar hij had toevallig haast om voor de siësta nog in de winkel te zijn. Als ik hem vraag of hij het vervelend zou vinden als wij óók op de steiger willen rennen kijkt hij me verbaasd aan. Dat zou niet in hem opkomen!

Dan is er nog Eduardo. De man in het paars. Sinds we hem kennen (in november) draagt hij dezelfde paarse broek met bij passend shirt. Sinds de lock down is hij naast José Luis de enige medebewoner hier op de steiger. Maar niet altijd. Soms is hij dagenlang niet te bekennen en is zijn fiets of auto weg. Dan komt hij na enkele dagen weer terug en vertelt dan dat hij bij zijn vriendin in het centrum was. Soms zijn ze hier met z’n tweeën omdat je in het centrum de straat niet op mag en haar flat zonder balkon vindt Eduardo wel erg beperkend. Eduardo ziet het allemaal duidelijk wat eenvoudiger dan wij. Als ik ook aan hem vraag of hij bezwaar heeft als Lisa en ik de steiger gaan gebruiken om te rennen verrast hij ons nog dezelfde dag door gewoon te gaan rennen op het haventerrein. Samen met zijn vriendin maakt hij lange wandelingen (nou ja… heen en weer over onze steiger, dat dan weer wel).

Na een week beginnen onze benen weer te kriebelen en proberen we het opnieuw. Ik stel voor om ’s avonds in het donker te rennen, want de boot van de kustwacht heeft vrij zicht op onze boot en de steiger. Helaas slaat Lisa mijn dringend advies in de wind. Ze gaat midden op de dag rennen en wordt opnieuw tot de orde geroepen. Ditmaal is het een van de marineros (medewerkers) van de marina die Lisa kort en bondig de weg terug naar onze boot wijst. Hoe stom kon ze zijn? We laten het rennen weer een week aan ons voorbij gaan, maar ondertussen tergt Lisa mij en het lot en staat ze regelmatig midden op de dag touwtje te springen achter de boot.

Behalve de kustwacht is er nog de Guardia. Sinds de lock down is het aantal rondjes van deze havenbewaking verdubbeld. Eens in het half uur zie ik de auto langsrijden. Maar met volstrekt onregelmatige tussenposen komen de guardias even de verschillende steigers oplopen. Verder is er nog de Policía Local de Valencia. Zij komen zowel met de patrouilleboot als met de auto eens in de zoveel tijd even checken in de haven. En alsof het allemaal nog niet erg genoeg is cirkelt een politiehelikopter meerdere keren per dag over de haven en het strand. Al van verre horen we de dreigende taal uit de luidsprekers galmen.

Ik wil loyaal zijn aan Lisa en probeer niet te klagen. Zucht… Okay, ik ben weliswaar ruim veertig dagen niet verder geweest dan de steiger achter onze boot, maar er zijn heel veel mensen die het nog slechter hebben dan wij. Denk aan al die gezinnen die niet eens een balkonnetje of tuintje hebben en met z’n allen hele dagen binnen moeten zitten. Ik zucht nog maar eens. Wat een geluk dat ik niet de uitdaging 21-dagen-niet-zuchten ben aangegaan.

Zojuist komt Anita, onze buurvrouw van een steiger verderop, aanzwemmen tussen onze boot en de buurboot. Lisa is nog maar net begonnen aan een online Yoga-les, maar ze kan niet anders dan haar oortjes uitdoen om Anita op te vangen. Behalve een wetsuit draagt Anita ook een netje met daarin een stuk of twintig mosselen. Onder veel gemopper (op mij) en hartelijk gelach (om Lisa) tillen we Anita met veel gedoe uit het water zodat ze achter op het zwemplatform van onze boot kan zitten. We moeten van haar voelen hoe koud ze is geworden. Er schiet door me heen dat dit niet goed is. We leven in een twee-meter-maatschappij, zitten nu al weken in lock down en we mijden elk risico op straffe van een flinke boete… en nu moet ik aan haar benen voelen hoe koud ze wel niet is. Ik gehoorzaam echter net zo volautomatisch als Lisa. Anita duldt geen tegenspraak.

De afgelopen weken zijn we door Anita meermalen verrast met een typisch Spaans gerecht. Lisa heeft haar al vaker verteld dat we geen vis en vlees eten, maar dat vindt ze blijkbaar niet leuk, want het aperitief van vandaag komt Anita zelf bij de boot afleveren. Ik probeer nog een keertje duidelijk te maken dat we vegetarisch zijn, maar dan krijg ik de wind zodanig van voren dat ik uit zelfbescherming weer twee meter afstand houdt van ons natte bezoek.

Nadat Anita om een biertje heeft gevraagd maakt ze de mosselen schoon. Vanaf haar zitplaats, achter op de boot, ziet Anita er op toe hoe Lisa haar aanwijzingen opvolgt en de mosselen, in een grote hoeveelheid knoflook, in drie minuten gaarkookt. Ondertussen zingt Anita hoeveel ze van Lisa houdt. Ik zit het tafereel vanaf de bank in de kuip gade te slaan en of Anita nu ineens met blindheid is geslagen of niet, mij geheel negerend roept ze luidkeels naar Lisa dat ze niet van mij houdt. Als Lisa kort daarna met de pan mosselen naar buiten komt vraagt Lisa me fluisterend of ik alsjeblieft wil mee-eten.

Met z’n drieën zitten we even later achter de boot op de steiger. Lisa eet braaf de ene na de ander mossel, maar doet dat gelukkig volstrekt verkeerd, waarmee de aandacht even van mij is afgeleid. Alsof het de eerste mossel is die Lisa in haar leven ziet vertelt Anita hoe je de mosselen dient te eten. Hoewel Lisa en ik vaak genoeg mosselen hebben gegeten raken we onder de indruk van de bourgondische les die ons, door een luid smakkende Anita, wordt voorgeschoteld. Ook het weggooien van de lege schelpen verheft Anita tot een ware kunst. Hierin blijkt Lisa gelukkig een trage leerling want Anita zit alweer luidkeels commentaar te leveren op Lisa, die het maar niet voor elkaar krijgt om met eenzelfde gedecideerde charme de lege schelpen in zee te gooien. Na een half uur zoekt Anita het koude water weer op. Ze zwemt luid zingend, “I wan’t to be free!”, terug naar haar boot. Terwijl we binnen de bordjes afwassen vragen Lisa en ik ons af hoe we Anita toch kunnen duidelijk maken dat we vlees noch vis willen en dat we daarnaast graag de hier geldende lock down regels willen respecteren. We weten dat Anita het met een goede intentie doet, maar we vinden het niet makkelijk.

Later die week hebben we een inspirerend videogesprek met Rogier, een ondernemer van de Jonge Helden Academie. Het is mooi om te horen hoe hij binnen zijn academie vormgeeft aan zijn eigen waarden. Het gesprek gaat ook over je waarden leven en doen waar je in gelooft. Ik heb de afgelopen weken best vaak twijfels gehad bij het succes van ons ondernemingsplan. Vanwege de coronacrisis hebben we onze bestaande plannen moeten wijzigen. Het nieuwe plan past veel beter bij Lisa’s waarden en overtuigingen. Maar wat wil ik nu diep vanbinnen? Steeds opnieuw voelde ik mijn twijfels en ik uitte dit als kritiek op de haalbaarheid van Lisa’s ideeën. Na het gesprek met Rogier praten Lisa en ik met nieuw vuur over onze plannen en hoe we daar persoonlijk in staan. Dan realiseer ik me dat mijn twijfels niet alleen gaan over ‘de ander’ maar vooral over het vertrouwen in mezelf. Kan ik de twijfels gewoon laten zijn, omdat ik bezig ben te doen wat ik graag wil? Kan ik wel tevreden zijn over mijn bijdrage, zelfs als die niet altijd even spectaculair is? Kan ik het voor elkaar krijgen om dingen die ik leuk vind, of waar ik in geloof, met bezieling en overtuiging te doen, ook als ze geen applaus opleveren?

Inmiddels heb ik ook een 21-dagen bandje om mijn pols. Het is hetzelfde bandje als dat van Lisa. Een soort reggae bandje met zwarte, groene, gele en rode kraaltjes. Toen ik het omdeed vertelde ik Lisa dat ik meer vertrouwen wil hebben in mezelf, omdat ik geloof dat dan ook mijn vertrouwen in anderen groter zal worden. Het reggae bandje zit inmiddels vier dagen om mijn linker pols. Om dezelfde pols draag ik sinds mijn vertrek uit Nederland ook al een ander, stoer polsbandje. Ik heb de afgelopen dagen nog wel een paar keer braaf het 21-dagen-bandje verwisseld, maar dat is écht geen gezicht! Daarom zit het 21-dagen-vertrouwen bandje nu al een aantal dagen om dezelfde pols. Misschien wel tot Lisa’s spijt. Alsof het bandje onderdeel is geworden van een ‘stoere look’ en dat de ernst waarmee ik mijn uitdaging begonnen ben alweer is weggeëbd. Maar voor mij is het als een geluksbandje. Alle dagen dat het er zit kan mijn vertrouwen groeien! Als het versleten is en afvalt, heb ik het niet meer nodig.