De man met de pet heet Jaime, hij blijkt archeoloog te zijn. Samen met een vriend gaat hij drone-opnames maken van het super idyllische plekje waar Lisa en ik gisteren naar toe zijn gerend. Omdat ik rekening houd met de kans dat we hier écht te maken hebben met de eigenaar van ons toekomstige huis, hang ik aan zijn lippen, maar dat is nog niet makkelijk! Nadat we hebben uitgelegd dat we zijn huis wel zouden willen kopen lijkt hij zijn interesse in ons snel weer kwijt te zijn. Hij loopt tijdens het gesprekje dat volgt telkens even weg. Dan lijkt zijn aandacht te worden getrokken door iets wat zich op de grond bevindt. We vervolgen ons gesprekje op die momenten dan maar met de vriend, totdat Jaime dan weer terugkomt. Dat doet hij steeds met een of andere wetenswaardigheid over het kampeerterrein. Het hele terrein krijgt als gevolg van deze gefragmenteerde informatie steeds meer weg van een grote archeologische opgraving. De gaten in de grond, de gestapelde stenen, … Dan, in een flits, laat Jaime weten dat het huis niet van hem zelf is, maar van familie van hem.

Jaime wenkt ons mee te lopen. De omgeving hier is verruïneerd met beton, vertelt hij. We lopen zo’n vijftig meter mee naar het einde van de kampeerplaats. En terwijl hij en passant een steen opraapt, en ons quasi onverschillig laat zien dat het een fossiel betreft, vertelt Jaime dat hij hier alle gronden, alle te koop staande huizen én alle eigenaren kent. Beunt deze enigszins verwarde professor in zijn vrije tijd soms bij als makelaar? We staan op de rand van een vlak terras en kijken de vallei in die voor ons ligt. Tussen ons en de berg in het noord-oosten, de Montgó bij Deniá, ligt een prachtige heuveltop met uitzicht over de omringende vlaktes. Bovenop de heuvel ligt een enorme ‘betonvlek’. Lisa vindt het lijken op bunkers. Het huis, zo te zien is het nog niet afgebouwd, is daar gebouwd door een wethouder, laat Jaime ons weten. Deze wethouder had ‘urbanisatie’ in zijn portefeuille. Ik stel me zo voor dat zijn zeer gewaardeerde collega-wethouder, waarmee hij toevallig warme contacten onderhield, de ‘beschermde berggebieden’ in zijn portefeuille had. Hoe dan ook hier zijn alle regels met voeten getreden! Zoals helaas het geval is op zo veel plekken. Als we afscheid nemen hebben we telefoonnummers uitgewisseld. Jaime heeft ons toegezegd onze interesse in het huis door te geven aan zijn familie.

Het is zonnig en lekker warm, en we zitten de rest van de middag naast de camper. Omdat we het bezoekje aan de makelaar niet meer nodig vinden hebben we ineens ruimte in ons dagschema. We hebben een paar dagen geleden een reactie gekregen van het programma ‘Het Spaanse Dorp’. Om mee te kunnen doen aan de tweede ronde moeten we binnen vier dagen een kennismakingsvideo opsturen. Maar dat is vóór 12 uur vannacht! Met een klerenhanger als ‘selfiestick’ maken we diverse opnames waarin we uitleggen wie we zijn en waarom we willen meedoen aan het programma. Het beantwoorden van deze vragen vinden we ‘appeltje, eitje’. Maar we piekeren ons suf hoe we ‘voor de camera’ uit kunnen leggen wat wij het ‘Spaanse dorp’ denken te kunnen bieden.

Dan betrekt ook de lucht. We pakken de boel in en verlaten de berg op dezelfde manier als we gekomen zijn. We rijden naar Cullera, een vrij grote plaats onder Valencia. Na het avondeten en de koffie start ik met het monteren van het filmpje. Om tien minuten na middernacht sturen we het op. Hoewel ik nog steeds niet sta te popelen om met mijn hoofd op televisie te verschijnen krijg ik er steeds meer vertrouwen in dat we straks zomaar ineens bij de laatste vijf paren zitten. Lisa heeft al helemaal zin in deze onverwachte uitdaging. Het huis op de berg hebben we in gedachten al afgeschreven als mogelijke plek waar we onze ‘sociale onderneming’ kunnen beginnen. Het is ‘beschermd gebied’ en voor zover we weten mag je er helemaal niets ondernemen. Maar meedoen aan het ‘Spaanse dorp’ zou onze droom wel verder kunnen helpen. We wedden voorlopig dus maar op twee paarden tegelijk.

Zondag overdag is het koud in Cullera, het regent zelfs van tijd tot tijd. Rennend en in haar eentje verkent Lisa het kasteel dat boven het stadje, op de berg, ruim vijf kilometer verderop ligt. Het gebeurt de laatste weken steeds vaker dat Lisa twee dagen achter elkaar rent, waarmee haar voornemen, om aan een halve marathon mee te doen dit jaar, wel heel snel dichterbij komt. De rest van de dag is echt een ‘binnendagje’. Pas aan het einde van de middag komt de zon een beetje door de wolken heen en zitten we zowaar nog even op het strand.

Maandagmorgen rijden we nog wat verder richting Valencia. We vinden een ruime parkeerplaats aan het strand in natuurpark Albufera. We delen de ruimte aan het strand met nog ‘enkele’ gasten. Lisa telt wel honderd overwinteraars in grote of nóg grotere campers. We zijn een van de ‘kleinsten’. Als we aankomen belt Lisa eerst met Jaime. Hij moet tijdens onze ontmoeting toch minder verward zijn geweest dan hij op ons overkwam. Hij heeft inmiddels gebeld met zijn neef en hem over ons verteld. Lisa krijgt het telefoonnummer van de neef en dan bellen we met Mirjam, onze Gestor, met de vraag of ze het ‘vooronderzoek’ naar het huis wil starten, zoals ze dat in Carcaixent ook al voor ons heeft gedaan.

Lisa is al dagen druk bezig met het schrijven en versturen van Spaanse en Engelse appjes, mailtjes en berichtjes via messenger. Hoewel ze zelf niet erg tevreden is lukt het haar telkens weer om afspraken te maken en om ‘via via’ weer nieuwe contacten aan te boren. Ook vanochtend is Lisa in vorm en krijgt ze het voor elkaar om nóg een afspraak te regelen in Valencia met een universitair docente en daarmee staan er nu twee afspraken voor deze week in de agenda. ‘s Middags zitten we, strak tegen de camper geposteerd, prinsheerlijk in de zon. Het waait hard maar uit de wind is het aangenaam. Als Lisa vindt dat ze lang genoeg heeft geploeterd, ruimt ze de laptop op. We springen in onze renkleren en rennen langs het strand. Het begint al aardig te schemeren. We genieten van het uitzicht op Valencia, de enorme zeeschepen die hier voor de kust op anker liggen en van de hoge golven die op het strand breken. Helaas is één van deze golven net iets vlugger dan ik. Met natte schoenen ren ik verder. Als we bijna terug zijn bij de camper worden we verrast op nog een schouwspel. Aan de horizon verheft zich uit zee een prachtige ‘bloedrode’ maan.

De volgende ochtend is Lisa alweer druk aan de gang. Ik heb haar beloofd een filmpje voor haar werk te maken als zij weer teruggaat naar Nederland en daarvoor zit ze nu de benodigde informatie op papier te zetten. Maar ik begin te vermoeden dat Lisa ervan uitgaat dat ik dat nog doe vóór haar vertrek, zodat ze het filmpje bij de komende twee afspraken op de universiteit kan gebruiken. Ik ben op slag sacherijnig. Ik wil helemaal niet meteen aan de slag, nu we nog maar zo weinig tijd samen hebben. Terwijl Lisa naar de dichtstbijzijnde wasserette fietst (dit blijkt zo’n 14 kilometer verderop te zijn) maak ik met tegenzin een start met mijn onverwachte klus. Het beschikbare videomateriaal, dat Lisa voor me heeft geselecteerd, vind ik weinig afwisselend. Omdat ik in het verleden al vaker filmpjes voor Lisa heb gemaakt weet ik dat er nog meer materiaal moet zijn. De volgende uren ben ik bezig daarom oude filmpjes op te sporen. Uiteindelijk vind ik genoeg om mee aan de slag te gaan. Wanneer Lisa met de schone was terugkomt van haar ‘wereldreis’ verschuift de aandacht voor het filmpje weer even naar de achtergrond. Lisa heeft de ‘was-tijd’ benut om na te denken en ze wil dit met me delen. Een paar dagen geleden kreeg ze een nogal lauwe reactie van haar leidinggevende op een voorstel dat ze hem had gemaild. In het voorstel had Lisa taken in kaart gebracht die ze, in de toekomst vanuit Spanje, voor de hogeschool zou kunnen uitvoeren. Hoewel hij eerst erg positief was, over de mogelijkheden voor samenwerking, leek hij nu vooral afwijzend te reageren. Het harde werken en het ‘leuren’ van de afgelopen dagen, maar ook het feit dat ze zich zo vaak niet de eigenaar kan voelen van de dingen die ze doet voor het werk, dat alles bij elkaar maakt dat Lisa even helemaal geen zin heeft om volgende week in Nederland weer voor de hogeschool aan het werk te moeten gaan. Terwijl de wind buiten is aangewakkerd tot een heuse storm zien Lisa en ik het binnen in de camper ook even niet meer zitten.

Op woensdagochtend gaat Lisa’s wekker om zeven uur af. Ik ben dan al bijna anderhalf uur wakker. Naarmate het einde van onze gezamenlijke sabbatical dichterbij komt slaap ik onrustiger en word ik ‘s morgens ook weer vroeg wakker. Lisa staat vandaag vroeg op om alleen te gaan rennen. Als ze terugkomt rennen we samen nog eens elf kilometer. Rond de middag rijden we de camper nog een stukje verder richting Valencia. Een kleine tien kilometer verder vinden we een plekje aan het strand, dicht tegen de haven van Valencia. Het kleine stukje rijden stelde de dynamo in staat de huishoudaccu weer een beetje op te laden. Door de sombere dagen van de afgelopen week kon het zonnepaneel zijn werk niet goed doen en was de huishoudaccu op een haar na leeg. Ook vandaag is het weer bewolkt en fris. Het waait stormachtig en als we na aankomst nog een stukje over het strand willen wandelen worden we bijkans gezandstraald. Op de fiets rijden we die middag naar het centrum van Valencia. We hebben afgesproken met Carme, een docente aan de universiteit. Het wordt een erg leuk gesprek. Carme is een stuk jonger dat de twee mannen aan de universiteit in Alicante, maar het verschil is groter dan dat. Carme toont zich enthousiast over de ideeën van Lisa en denkt hardop mee, over wat ze zelf kan en wil bijdragen. Tijdens het gesprek word ik gebeld door onze gestor. Mirjam heeft inmiddels met de eigenaar van het huis op de berg gesproken. Hij heeft toegezegd een afspraak te maken bij de gemeente. Dit was op basis van mijn wens, omdat ik dan meteen vragen kan stellen over wat er allemaal wel en niet mag op de berg. Terug in de camper is het mijn beurt om iets eetbaars op tafel te zetten. Ik heb de afgelopen weken weinig gekookt, dus ik doe extra mijn best. Ik bak pannenkoeken met nootmuskaat. Hmmmmmm lekker! Nee… natuurlijk is dat niet lekker! En dan te bedenken dat ik al voor de tweede keer de nootmuskaat aanzie voor kaneel. Het heeft wel een groot voordeel. Voorlopig kookt Lisa weer even.

Op donderdag is het accupeil van de huishoud-accu net zo dramatisch laag als voor ons mini-ritje. We rijden naar een parkeerplek, wat meer in het centrum van Valencia. De reviews in de camper-app waarschuwen dat de politie er controleert en dat camperaars worden beboet. We weten uit verhalen dat vrij kamperen in de stad niet wordt toegestaan, maar we besluiten het risico te nemen. Samen bedenken we de benodigde zinnen voor de voice-over van het filmpje waar ik mee bezig ben. Lisa spreekt ze in. Aan het eind van de middag gaan we de stad in en gaan we, voor het eerst in al deze weken, écht uit eten. We evalueren onze sabbatical en elkaar. Heel vroeger was dit een vaste gewoonte wanneer we samen uit eten gingen. Geheel tegen onze principes in, als echte vegetariërs, doen we het evalueren volgens de ‘hamburgertechniek’: eerst een positief punt over de ander, dan iets wat je wel anders zou willen en tot slot weer iets positiefs.

Of het de ‘hamburgers’ waren of het net iets te zoute eten, maar ik kan ‘s nachts de slaap weer eens niet vatten. Lisa heeft vandaag een afspraak met Jorge van de universiteit, maar ik blijf buiten in het zonnetje op haar wachten. Lisa meldt zich anderhalf uur later weer. Het gesprek verliep goed en ook Jorge wil graag participeren en heeft daar ook zelf ideeën bij. Het geeft Lisa gelukkig weer een boost en ook ik ben weer wat beter te pas. De rest van de middag besteden we aan het bekijken van een aantal park-projecten in Valencia die onder de lokale overheid tot stand zijn gekomen. In het centrum bevindt zich een enorm in onbruik geraakt spoorwegemplacement, met oude fabriekshallen, braakliggende stukken grond, een dozijn drukke wegen en omgeven door sociale achterstandswijken met flats. Het project is pas voor de helft klaar, maar het is nu al een heel aantrekkelijke plek om te vertoeven. De oude industriële gebouwen zijn opgeknapt en de ‘open’ ruimtes zijn voor sporten, wandelen of relaxen ingericht. Er is veel jonge aanplant en de irrigatie wordt geregeld door open kanaaltjes die in de wandelpaden verwerkt zijn. Het is heerlijk weer en we fietsen van oost naar west en van zuid naar noord Valencia. We sluiten de dag af, zittend op een muurtje langs het strand, met een chipje en wijntje. We vermaken ons met het schouwspel voor ons: drie pubermeiden die, midden in de publieke ruimte, onvermoeibaar bezig zijn hun middelgrote krulharige hond te vermaken. Steeds is er wel een van de meiden die de bal van de hond weggooit, die daar als een dolle achteraan stuift, grote zandwolken achter zich latend. Het geeft het betreffende meisje de gelegenheid zichzelf al draaiend en wiegend op de foto te zetten. Het speelt zich allemaal volledig af in hun eigen ‘bubble’ want ze lijken geen enkele notie te hebben van de drukte om hen heen.

Onze overnachtingsplek, vlak bij het strand en toch midden in de stad bevalt mij niet helemaal, maar Lisa voelt zich er prima veilig. De parkeerplaats grenst aan de achterzijde van een groot bureau van de Guardia Civil. Vanochtend heeft Lisa agenten met ‘machinegeweren’ langs zien lopen en zojuist nog waren we er getuige van hoe ‘agenten te paard’ hun viervoeters uit een veewagen begeleidden. “Veiliger kan toch niet!?”, meent Lisa. Helaas slaap ik er niet beter door. Ook Lisa slaapt slecht, terwijl groepen dronken en luid schreeuwende jongeren, vlak langs onze camper, over het parkeerterrein trekken. Als we de volgende ochtend de gordijntjes voor de ramen weghalen is het voor sommigen nog steeds te vroeg om de terugtocht naar huis al te aanvaarden. Een stel dat naast onze camper hun auto heeft geparkeerd moet eerst nog uitgebreid en wild plassen, zich omkleden, om vervolgens als een blok in slaap te vallen in de auto. Het werk moet vandaag maar even wachten.

Rond lunchtijd zitten we langdurig bij een lounge-terras bij het Ciutat de les Arts i les Ciències. Het maakt deel uit van de prachtige architectonische hoogstandjes van Valencia en we genieten van het niets-doen. Als we weer bij de bus zijn twijfel ik erg. Ik wil de bus verplaatsen, omdat ik me er niet senang voel. Dit wordt de derde nacht op rij dat we hier staan en ik wil geen boete riskeren. Maar we zijn hier toch niet alleen? Uiteindelijk zet ik mijn twijfel opzij en de bus niet. Na negen weken Spanje blijkt ons ritme helemaal verspaanst! Het is voorbij half negen als ik voor ons een salade maak met gebakken asperges. Ik laat de nootmuskaat dit keer achterwege en dat smaakt een stuk beter! We smullen en genieten van het samenzijn.

Omdat er nog veel kleine dingetjes geregeld en afgesproken moeten worden voordat Lisa naar Nederland vertrekt, liggen we pas na half een in bed. Dat lijkt echter ook het tijdstip te zijn waarop de meeste jongeren in Valencia zich op parkeerplaatsen verzamelen om zo dicht mogelijk bij eventuele campers hun feestjes te vieren. Ik doe opnieuw geen oog dicht. Rond zes uur is het raak. Ik voel hoe iemand probeert onze fietsen van de bus te pakken. Ik schreeuw, maar de potentiële dief heeft daar maling aan en probeert het nog een keer. Ik spring uit bed en doe het badkamergordijn open. Ik zie nog hoe een stuk of vier jongens lachend weglopen. Ik zie ook hoe de zadelbuizen van onze fietsen er leeg en eenzaam bij staan, zonder zadels. In mum van tijd hebben ze het dus klaargespeeld om de snelspanners los te maken en de zadels van onze fietsen te pakken. Ik spring in mijn kleren en op blote voeten loop ik naar buiten, dwars door glasresten en andere troep. Boos neem ik foto’s van iedereen en alles wat beweegt, maar het helpt niet en de zadels komen niet terug. Dan realiseer ik me dat ik wel heel veel risico neem. Er brallen, lallen en piesen hier zo’n vijftig jongens en meisjes en ik loop er tussendoor op mijn blote voeten terwijl ik foto’s van ze maak. Een paar jongeren lopen op me af, ik vraag ze boos waar onze zadels zijn. Er komt echter maar weinig zinnigs uit hen en een van de jongens biedt me vriendelijk, maar onvast, een slok uit zijn halflege glas. Ik bedank hem door me om te draaien en vertrek weer de camper in.

Lisa en ik willen nu allebei zo snel mogelijk weg. Rond 7.00 uur staan we op een overvolle parkeerplats twee kilometer verderop. Even later rennen we samen langs het strand. De afgelopen dagen hebben we erg genoten van de sfeer in Valencia, maar nu valt me vooral op hoeveel troep er ligt langs de straten, en hoe vervallen de huizen zijn in dit deel van de stad. Mijmerend stel ik vast hoe mijn positieve beeld in duigen is gevallen en vooralsnog houd ik daar een flink stel jonge feestende Valencianen voor verantwoordelijk. Na het ontbijt zitten we nog een tijdje op het strand en bespreken we nog wat laatste zaken. Dan rijden we naar het vliegveld. We zijn allebei van slag als ik Lisa afzet. Twee uur later rijd ik in mijn eentje bij Dénia het strand op met de camper. Nog vier weken, min twee uur, voordat ik Lisa weer zie!