Pico

Christa en Clemens (ouders van Pico) hebben ervaren dat ze bij veranderingen in de zorg rondom Pico, lang niet altijd als volwaardige sparringpartner meedoen. Het kan dan ook zomaar gebeuren dat er, in hun beleving, roet in het ‘zorg-eten’ van Pico wordt gegooid. 

In de wereld van zorginstellingen, indicatiestellingen, wetgeving en beleidsperikelen kunnen ouders onverwachts geconfronteerd worden met veranderingen waar ze niet op zitten te wachten. Ouders ervaren de zorg voor Pico op deze momenten als ‘éénrichtingsverkeer’. Niet alleen ouders, ook zorgmedewerkers of cliënten, kunnen zich hierdoor aan hun lot overgelaten voelen. Dan valt het soms niet mee om vertrouwen te houden en maar door te blijven roeien met de riemen die je hebt. 
In dit verhaal vertelt Christa welke impact een schijnbaar kleine verandering van het rapportage systeem op haar gehad heeft.

Op basis daarvan hebben Christa en ik een lijstje opgesteld met wensen en ideeën om ‘samen-zorgen’ in de dagelijkse praktijk van de gehandicaptenzorg dichterbij te brengen.

Dit is het elfde Pico verhaal en het twaalfde verhaal is in aantocht ;-). Wil je bij het begin beginnen? Scrol dan naar beneden en vervolgens naar de vorige pagina óf klik op het onderste verhaal in de kolom hiernaast “Pico, een bijzonder kind met een verstandelijke beperking”.

In maart 2020 ging de wereld op slot. Door corona veranderde er van alles en stond de wereld op zijn kop.

Christa blikt terug op deze periode en vertelt me hoe machteloos zij en Clemens zich voelden omdat ze Pico lange tijd niet op konden halen van de woongroep en evenmin konden bezoeken. Gelukkig is niet alles kommer en kwel en brengt óók corona mooie inzichten met zich mee.

Christa vertelt me dat sommige medewerkers van de woongroep nog steeds niet beter zijn. Één van de medewerkers kan inmiddels helemaal niet meer werken vanwege long-covid en een andere begeleider is gedeeltelijk met werken gestopt. Dat is persoonlijk leed waar we misschien toch te weinig bij stil staan? Heel veel mensen worden nog dagelijks geconfronteerd met de gevolgen. Ook Pico is niet meer de oude sinds hij covid gehad heeft. Hij kan niet vertellen waar hij last van heeft, maar zijn ouders merken dat Pico vaak moe is. In de weekenden kan hij uren bijslapen. Ook tijdens het werken in het bos gaat Pico veel vaker even zitten om uit te rusten.

Christa is intens blij dat we elkaar inmiddels weer gewoon opzoeken. Dat er weer nabijheid en contact is.

In dit elfde Pico verhaal (dat wel heel lang op zich heeft laten wachten) vertelt Christa over de zichtbare en onzichtbare sporen die corona heeft nagelaten.

Heel veel leesplezier!

Christa en Clemens zetten zich, samen met andere ouders, in om een ouderinitiatief te realiseren. Hoewel ze zich helemaal suf vergaderd hebben en bijna voortdurend te kampen hadden met personeelstekorten was het ook geweldig om samen iets nieuws te creëren. De gelijkwaardige samenwerking schiep een band die nog steeds waardevol voor ze is. Ook hebben ze enorm genoten van de fantastisch enthousiaste mensen die er werkten. Hierdoor konden Pico en zijn ouders in fasen toegroeien naar een permanente woonplek.

Josee Tesser wederom bedankt voor je treffende tekening!

Pico vindt het heerlijk om samen te lachen om de verhaaltjes die Petra (zijn tante) hem vertelt of voorleest. Het is voor haar een manier om contact met hem te maken. Ze probeert ook Christa en Clemens te ondersteunen in de zorg om Pico, hoewel dat niet altijd gemakkelijk is. Deze liefdevolle betrokkenheid van steunfiguren om Pico heen vormt voor hem een jas van bescherming.

Ook deze keer heeft Josee Tesser een tekening gemaakt om het verhaal te verbeelden. Christa, Petra en ik zijn er geweldig blij mee! Dank je wel Josee!

Voor dit verhaal heb ik gebeld met de zus van Christa, Petra, de tante van Pico. Ze heeft me laten weten dat ze graag iets over Pico wil vertellen. Over zijn wonderbaarlijke geheugen voor details, over de vakantie-logeerpartijen,  over zijn blijdschap, zijn enthousiasme en zijn behoefte aan innerlijke rust. Ze vertelt me dat ze intens kan genieten van Pico en zijn unieke ‘zijn’. Pico logeerde in de vakanties regelmatig bij Petra, samen met zijn ouders. Inmiddels is de laatste logeerpartij al een hele tijd geleden. Enerzijds vanwege de gezondheid van Christa en anderzijds door de coronapandemie en bijbehorende lockdown. Pico haalt zijn (vakantie) herinneringen graag op als hij met Petra belt. Hij wil dan samen lachen, een verhaaltje horen en op zijn eigen manier herinneringen delen. In dit verhaal sta ik stil bij zijn bijzondere geheugen.

Het is (bijna) vakantie. En als het vakantie is gaat alles net een beetje anders. Dit keer hebben we vakantiepost van Clemens, de vader van Pico. Ik hoop dat je meegeniet van een vakantiemoment uit een doos met mooi herinneringen!

In eerste instantie is Pico welkom op een gewoon kinderdagverblijf. In tweede instantie blijken begeleiders Pico echter tóch niet de zorg te kunnen bieden die hij nodig heeft. Dit is de boodschap die zijn ouders nog vaker te horen krijgen. Ook al gaat Pico naar een speciale school, het wil niet zeggen dat een diagnose voorhanden is. Handvatten om Pico te begrijpen en te begeleiden ontstaan al puzzelend.

Pico is een 35-jarige jongeman met een verstandelijke beperking. Iedere maand vind je hier...

De laatste jaren doet Clemens, de vader van Pico, alleen met Pico de boodschappen. Sinds Christa,...