Het huis dat ik al een tijdje bij mijn favorieten heb staan, maar waar téveel nadelen aan kleven, is ineens mijn onbetwiste favoriet geworden! Het is groot, we vinden het mooi en het kijkt prachtig uit over het dal tussen de bergtoppen van Bernia. De paar kleine nadelen die ik kan bedenken zijn: er is geen water, geen elektra, geen riool en geen mobiele telefoon. Ach, we zullen ons eens gaan verdiepen in off-grid wonen. Want zeg nou zelf, welke aanpassingen zijn er nu helemaal nodig als je helemaal zelfvoorzienend of autarkisch wilt leven.

Terwijl we met grote passen de maten van het huis vastleggen schijnt de zon buiten uitbundig. Achter de berg ligt de zee en hemelsbreed is dat nét geen acht kilometer, maar eerlijk is eerlijk, het ligt wel op 600 meter hoogte en ook nog eens 11 kilometer van het dichtstbijzijnde dorp. Hoewel het de laatste decennia maar weinig is gebeurd, kan het er sneeuwen en vast en zeker ook vriezen!

Lisa en ik kijken dromend in het rond en zitten helemaal op één lijn. Een uurtje later parkeren we de camper vlak aan zee, net buiten Altea en toosten we op ons nieuwe huis. Als we na het eten proberen ons verdienmodel aan te passen aan deze nieuwe gezamenlijke droom is van één lijn ineens heel weinig meer over. Ik vind Lisa te negatief, zij vind mij veel te optimistisch.

Op zaterdagochtend rennen we langs het strand en is tussen ons alles weer ‘paz y harmonia’. We rennen het achterland van Altea in. Ineens is de drukte van de kustweg verdwenen. Hier is het bergachtig en kunnen we de stilte weer horen. Totdat we een kleine pueblo inrennen en de stilte verbroken wordt door een squadron blaffende perritos, die zich heel wat lijken te voelen als ze ons met ‘n vieren staan uit te ‘kefferen’. Het is een mooi keerpunt en we gunnen ze nog een tweede hoogtepunt. Als we terug bij de camper komen hebben we 11,5 kilometer gerend.

‘s Middags schrijf ik de makelaar een mail om onze interesse kenbaar te maken en verdiep ik me in allerlei ‘off-the-grid’ zaken. Lisa houdt zich weer bezig met het leggen en onderhouden van contacten via mail en Facebook. Omdat het mooi weer is zitten we buiten in de zon en stellen we tevreden vast dat deze parkeerplaats de fijnste camping is waar we óóit geweest zijn.

Zondag boekt Lisa een ticket voor haar terugreis naar Nederland. De datum staat nu vast en het vertrek komt ineens heel erg dichtbij. Aan het einde van de middags haal ik met enige tegenzin de fietsen van de camper omdat Lisa de flamenco’s bij Calpe wil zien. Ik zat net lekker naast de camper en genoot van de rust en de zon. Ik ben natuurlijk bevooroordeeld, maar ik vind Calpe maar een stomme stad. De hoogbouw en de volgebouwde bergruggen (urbanizaciones) verpesten er mijn uitzicht. We zijn er een paar keer min of meer toevallig verzeild geraakt en sindsdien probeer ik de stad en de omgeving te vermijden. Maar Lisa heeft van haar tante gehoord dat er flamenco’s leven op een binnenzee in de stad.

Lisa wil graag langs zee naar Calpe rijden, maar hier is de kust is grillig en dus fietsen we even later noodgedwongen achter elkaar over de drukke N-332. We fietsen nog steeds rond zonder het, in Spanje verplichte fietshelmpje, en ik ben blij als we kunnen afslaan en de drukte achter ons laten. Ik wil voorkomen dat we in het donker over deze drukke weg terug moeten en dus druk ik Lisa nu al op het hart dat ik voor zonsondergang terug wil. Maar dan blijkt de binnenzee met de flamenco’s toch erg de moeite waard en lopen we bijna een uur lang, met open mond, langs de stijl uit zee oprijzende rots van Calpe. Pas als de zon diep in de zee is gezakt en we onze ‘fotorolletjes hebben volgeschoten’ fietsen we in het donker terug naar Altea.

Op maandag rennen we richting Calpe, maar nu proberen we dichter bij het water te blijven. Dit betekent dat we voortdurend omhoog en weer omlaag moeten. Soms via een trap, soms via een onmogelijk smal rotspaadje. Het is de projectontwikkelaars gelukt om op deze onmogelijke stijle hellingen toch steeds weer nieuwe urbanizaciones te doen oprijzen. Loop je in zo’n urbanización, dan valt vooral op dat de huizen soms volledig aan het zicht worden onttrokken door bomen. Soms hoekjes, huizen of tuinen vind ik zelfs best wel een beetje leuk. Maar we weten ook dat je vanuit een andere hoek vooral ziet dat er wéér een berg volgeplakt is met vooral leegstaande huizen. Ik moet weer even denken aan de keffertjes van eergisteren als één van weinige aanwezige bewoners ons indringend nakijkt en even waarschuwend het alarm van zijn auto laat loeien. Jaja, we zullen het niet in ons hoofd halen om stiekem je auto te stelen als je even niet kijkt. Tevreden rijdt hij ons even later voorbij in zijn BMW. Net voordat we weer omdraaien rijdt een politieauto vanaf de N-332 de urbanización op. Zouden ze getipt zijn dat er stel guur uitziende types rondrent op zoek naar leegstaande huizen? We weten dat de weg hier doodloopt en na hooguit een minuut komt de politieauto dan ook weer omhoogrijden. In een flits zie ik hoe de bijrijder de bevindingen van het zojuist uitgevoerde onderzoek direct op Whatsapp deelt. Terwijl ik mijn tempo de berg af probeer te beperken (mijn knieën vinden dit afdalen helemaal niets) is Lisa degene die het hardst klaagt vandaag. Ze heeft er al een extra rondje opzitten en heeft vanochtend haar enkel verzwikt. De route die we nu nemen past dan ook helemaal niet bij de beperkingen van ons 50-ers! Wel een prachtige route, maar o zo jammer van al dat cement!

‘s Middags zitten we op een bankje aan zee. Wat een rustig en prachtig stukje kust is dit! We bellen met Marijne. Ik geniet steeds opnieuw van onze belmomentjes! In korte tijd delen we met elkaar wat er is gebeurd en wat er staat te gebeuren. Marijne heeft het naar haar zin bij de Intertoys, maar ontdekt tegelijkertijd dat de dingen er soms helemaal niet leuk aan toegaan. We spreken af dat ze volgend weekend onze Volvo op gaat halen bij Marco. Omdat het niet is gelukt de auto tegen een goede prijs te verkopen staat deze nog gewoon bij hem voor de deur. Weer een geluk, nu kan Lisa het komend half jaar zonder zorgen van haar oppas-adressen naar Nijmegen rijden.

Aan het eind van de middag bel ik op verzoek van Lisa met de makelaar om een reactie. Hij is wederom erg gehaast maar hij wil me wel het ‘projectplan’ sturen. Hoewel ik dat ontken blijft hij maar herhalen dat we het plan al van hem hebben gekregen. Voor het projectplan (de afbouw van het huis) zou de gemeente al een vergunning hebben gegeven. Dat impliceert tevens dat we het huis niet zomaar naar onze eigen inzichten kunnen verbouwen. Ik stel me voor dat dit mooie huis op papier, op geheel Spaanse wijze, in heel kleine kamertjes is opgedeeld en ik baal nu al van zoveel Spaanse regel- en bemoeizucht. Lisa heeft nog wel een leuk nieuwtje: Evelien van de jeugdinstelling laat weten dat ze op termijn een trajectbegeleider zoeken en ze vraagt Lisa of dat iets voor haar zou kunnen zijn. Leuk!!

We rijden aan het begin van de avond naar Alicante en zetten de camper op een weinig inspirerende plek dicht langs de drukke kustweg en vlak aan zee. De volgende dag rijden we naar een parkeerplek dicht bij het voetbalstadion. De rest van de ochtend bereidt Lisa zich voor op ons gesprek met Felipe op de universiteit. Felipe is leidinggevende aan de faculteit economie. Het wordt zijn verkoopgesprek en wij komen er nauwelijks aan te pas. Felipe legt uit dat een grote speler in de bouwsector de faculteit sponsort om kennis te vergaren op het gebied van woonwensen voor internationale ouderen die Alicante uitkiezen om er hun oude dag door te brengen. Lisa heeft in haar mail aan Felipe iets geschreven over een project van studenten van de minor, die voor een woonzorginstelling onderzoek hebben gedaan naar levensloopbestendig bouwen. Het is duidelijk dat dit is waarom we door hem zijn uitgenodigd. Hij vertelt dat hij graag een kennis-event wil organiseren voor zijn sponsor. Hij wil daarvoor graag uitwisseling met de HAN tot stand brengen. Vooral met docenten en onderzoekers. Het leerproces van studenten is duidelijk niet zijn interesse. Maar dat is nu juist de essentie van het ‘verhaal’ van de minor die Lisa zo aan het hart ligt. Tijdens het gesprek valt niet een keer het woord ‘circulair’, ‘duurzaam’ of ‘sociaal’.

‘s Middags bel ik de garage in Nederland waar ik de nieuwe waterpomp heb besteld. Maar, heb ik dan geen berichtje van hem gekregen? Hij kon nergens in Europa een waterpomp vinden, dat zoeken kan wel maanden gaan duren. Zonder uit mijn slof te schieten, laat ik merken dat ik dit allemaal wel erg teleurstellend vind. Hij belooft me dat hij gewoon door zal zoeken. Een uur later heb ik voor 45 euro een pomp besteld in Engeland. Nu maar hopen dat deze voor de Brexit het land uit is. Als ik de garage opnieuw bel en vertel dat ik zelf een pomp heb gevonden krijg ik te horen dat zij inmiddels ook een pomp hebben gevonden. Ik bedank ze voor de moeite.

De volgende dag wil Lisa even helemaal niets weten van de universiteit. Ik heb voorgesteld om het VOR (Volvo Ocean Race) museum te bezoeken. We laten ons twee uur lang voorlichten over de ins- en outs van deze spannende zeilrace. Daarna eten we een stokbroodje in de haven, maar de temperatuur zit ook vandaag nog niet in de lift en het voelt daardoor koud aan in de wind. We besluiten terug te fietsen naar de camper en zitten de rest van de middag, uit de wind en in de zon, op de parkeerplaats. We moeten daarbij wel telkens onze stoeltjes een metertje opschuiven. Als de zon definitief achter de bomen verdwijnt pak ik teleurgesteld mijn stoeltje en sjouw het hele stuk over de parkeerplaats terug naar de camper. Dan maar een wijntje en een chipje. Lisa volgt pas als ik onze dagelijkse voorraad bijna geheel in mijn eentje heb weggewerkt.

Morgen volgt een nieuw gesprek op de universiteit. Lisa zat zo met haar hoofd in de voorbereiding op dit gesprek dat ze mijn vertrek niet had opgemerkt.