Als ik terugkijk op mijn leven tot nu toe, dan zie ik een beetje een rommeltje. Goed dan… niet een beetje, maar best een beetje erg. Er zit weinig lijn in, en de dingen die ik doe schieten nogal alle kanten op. Dat klinkt natuurlijk best gezellig en flexibel, maar… is dat ook zo? Voor de opleiding ‘Life Coach’ die ik op dit moment volg moet ik drie weken lang elke dag iets anders doen. Het idee achter ‘Do something different every day’ is dat flexibiliteit en veranderbereidheid vergroot kunnen worden door steeds iets te doen wat een beetje buiten je comfortzone ligt. De methode is wetenschappelijk onderbouwd, maar als ik de lijst met mijn ‘nieuwe gedrag’ voor de komende drie weken bekijk krijg ik toch de indruk dat de schrijver van de opdracht zelf hele andere patronen heeft te doorbreken dan ik. De verrijking van mijn bestaan lees ik zo snel nog niet terug in deze lijst.

Dag 1: Geen TV kijken

Deze taak staat bovenaan de lijst. Ik ben een beetje teleurgesteld. Hoe gaat deze opdracht me helpen uit mijn comfortzone te komen? TV kijken doen we al jaren niet meer. Onze prachtige breedbeeldtelevisie, met bijbehorende Apple TV, is tweeëneenhalf jaar geleden meeverhuisd met onze dochter. Hoe lang is het wel niet geleden dat we met haar ’s avonds een uurtje ‘family-time’ hadden. Dan zaten we naast elkaar op de bank en keken we elke avond, een, twee of wel drie afleveringen van één of andere eindeloze ‘flut-serie’. We hebben er onze eigen familiegrapjes aan overgehouden. Dingen die niemand anders begrijpt. Hoe graag zou ik zo’n avondje, met z’n drieën, nog eens eens willen overdoen. Terug naar de tijd dat we samen keken naar deze heerlijk nietszeggende series en films. Uit gewoonte en tegelijk vanuit het besef dat het waardevol was om te doen.

Als de wekker is gegaan schuif ik, zonder de eerste notificaties op het scherm te bekijken, mijn iPhone naar Lisa. “Wil jij deze vandaag bij je houden?”. Het is zondagmorgen en Lisa kijkt me niet begrijpend aan. “Ik doe vandaag een telefoon- en computerloze dag.” Ik heb me voorgenomen om de eerste opdracht ‘Geen TV’ ietwat ruimer te interpreteren en wat mij betreft wordt vandaag volledig ‘schermloos’. Lisa reageert afwijzend en niet begrijpend. Ze is niet in het minst gediend van mijn plotselinge verander-gedrag. Ze had op zijn minst gewild dat ik het met haar had overlegd. Ik schrik van haar reactie en voel me verward. Ik had nog zo het gevoel gehad bezig te gaan met een goede daad. We zijn allebei sacherijnig. En tot overmaat van ramp heb ik er niet bij stil gestaan dat we gisteren allerlei spullen op Marktplaats hebben gezet. Juist vandaag staat mijn telefoon roodgloeiend en Lisa heeft het er maar druk mee.

Dag 2: Neem 15 minuten om iets op te schrijven

Een uur geleden is Lisa naar de Hogeschool van Amsterdam vertrokken. Ze is een van de weinige collega’s die op dit moment wél naar het werk mogen. Haar leidinggevende snapte prima hoe lastig het is dat je met z’n tweeën moet videovergaderen op een kleine boot. En dus heb ik het rijk weer voor mezelf alleen. Ik heb zojuist een kop thee gezet en zit weer achter mijn laptop. Rond half tien dringt het tot me door dat ik me onbehagelijk voel. Had de weerman op het Journaal niet een koude-periode aangekondigd? Heel erg koud is het gelukkig nog niet geweest. Hooguit rond het vriespunt, maar we houden ons hart vast voor de échte winterkou die nog komen moet. De dieselkachel heeft het er nu al moeilijk mee. Het wordt gewoon niet echt warm. Ik sta op en trek gelaten een extra trui aan. Een half uurtje later zijn ook mijn benen helemaal koud geworden. Ik vertrouw het niet meer. Ik kijk omhoog naar de thermostaat. De vertrouwde oplichtende cijfertjes ontbreken. Shit, wat is dit nu? Als ik dichterbij kom lees ik: Error 13. Help! Is er nog wel voldoende diesel? Ineens krijg ik het heel warm. Maar ik heb het dieselpeil nog maar een paar dagen geleden gecontroleerd! De meter stond toen nog op zeker meer dan een kwart!

Binnen een minuut sta ik buiten en draai de contactsleutel op de stuurstand om. De meter geeft nog een kwart aan. Ik ben in vertwijfeling. Ik weet dat de meter minder aangeeft dan je mag verwachten. Veiligheidshalve tanken we altijd vóórdat de meter bij het ‘reserve-niveau’ staat. Maar ik kan niet geloven dat de tank nu al leeg is. Een kapotte kachel? Ik krijg het nog veel warmer als ik denk aan de kou die de weerman ons voor de komende dagen beloofd heeft. Weer binnen ga ik direct op zoek naar de handleiding. Bij ‘Fout 13’ vind ik een opsomming met mogelijke verklaringen. De eerste verklaring luidt: “No fuel in the tank”. De oplossing is weinig verrassend: “Fill the fuel tank”. Ik lees haastig verder. “Fuel of the wrong specification”. Diesel is toch gewoon diesel? Wie maakt nu de fout om er Euro 95 in te gooien in plaats van diesel? Onderaan de lijst met verklaringen vind ik een suggestie met betrekking tot vervuilde diesel. Ik heb vaak verhalen gelezen over scheepsmotoren die dienst weigeren, juist wanneer men in de meest ellendige stormen op volle zee verkeerd. Een gevolg van vuil en bacteriën dat zich jarenlang kan ophopen op de bodem van de tank. Juist in een onstuimige zee komt de vervuiling los en raakt de dieselaanvoer naar de motor geblokkeerd. Tot nu toe heb ik dit ‘gevaar’ genegeerd, terwijl het misschien wel een van de meest serieuze gevaren op zee is. In gedachten zie ik dikke stinkende dieseldrap onder in de tank, die de leiding naar onze kachel zojuist heeft verstopt. De moed zakt me in de schoenen als ik bedenk dat we nu, terwijl het alsmaar kouder wordt, de halve boot moeten verbouwen om de dieseltank te kunnen verwijderen om hem door specialisten te laten schoonmaken. Ik besluit eerst diesel te gaan kopen om uit te sluiten dat de tank toch gewoon leeg is.

Een half uur later heb ik 60 liter diesel bijgetankt. Gespannen probeer ik de kachel opnieuw. Het wachten duurt nu langer dan anders. Na een paar minuten komt er wat op gang. De ventilator is hoorbaar en koude wind vult de salon. Dan springt de display van de thermostaat opnieuw naar Error 13. Ik reset de thermostaat en probeer het nog een keer. Wéér dat wachten. Wéér de koude lucht. Maar dan vult een vertrouwde diesellucht de salon. Een paar minuten later trekt de stank weg en stroomt er een beetje warme lucht onder de salontafel de ruimte in. De display geeft weer het vertrouwde beeld. Ik weet nu waarom ik mijn jas nog niet uit wil doen. De cijfertjes op de display vertellen me dat het momenteel vier graden boven nul is.

Dag 3: Laat je lievelingsdrankje staan

Ooit heb ik besloten geen sinaasappelsap of cola-achtige drankjes meer te drinken: te veel calorieën. Sinds mijn eerste nierstenen me tegen muren op lieten kruipen heb ik mijn koffie-inname drastisch beperkt. Verder drink ik eigenlijk al jaren alleen nog maar Spa en thee. Beiden bestaan voor zo’n 99,9% uit water. Dus, wat nou lievelingsdrankje? Sinds 1 januari hebben Lisa en ik daarnaast de alcohol laten staan. Weer een van onze experimenten. We willen ontdekken of we ons daar beter door gaan voelen. De regel was dat we alleen in het weekend alcohol mochten drinken. Maar te vaak realiseerde ik me, pas nadat ik de rechtmatige twee glaasjes op een weekend-avond had geconsumeerd, dat ik daarmee mijn taks heb bereikt, zonder dat ik er ook echt van genoten heb. Dus geen lievelingsdrankje, geen gezelligheidsdrankjes… Ik open de koelkast maar ik zie alleen een fles Spa. Als ik deze opdracht serieus wil nemen moet ik dus naar de winkel. Maar ik kan niet bedenken wat voor drankje ik zou moeten kopen. Omdat ik me realiseer dat nu niet de tijd is om hier nog heel lang over te dubben neem ik een overhaast besluit. Ik moet toch iets drinken? Ik schrap de helft van mijn twee lievelingsdrankjes. De rest van de dag zal ik alleen maar thee drinken. Hoewel ik gisteren ook alleen maar thee heb gedronken is het vandaag toch anders. Ik voel weerstand omhoog ‘borrelen’: wie bepaalt voor mij wat ik wel en niet drinken mag?

Dag 4: Ga wandelen op een stille rustige plek en fantaseer over je toekomst

In september van het afgelopen jaar ging Lisa, als beginnend Amsterdammer, vlak voor het centraal station onderuit met haar fiets. Haar been lag dubbel en dwars gebroken tussen haar en de tramrails. Een maandenlange revalidatie schrapt nu het onderdeel rennen uit haar agenda. Een bijzonder gevolg daarvan is echter dat ik ook nagenoeg gestopt ben met rennen. Tot overmaat van ramp zit ik nu hele dagen alleen maar binnen, achter mijn laptop. Op sommige dagen komt het maximale aantal stappen niet verder dan zo’n driehonderd. Dat is precies driemaal heen en weer naar het toilet op de kade.

Halverwege december nam ik me daarom voor om dagelijkse acht kilometer te gaan wandelen. Al tijdens mijn eerste wandeling verbeterde ik mijn voornemen met het besluit dit voortaan iedere dag te gaan doen. Ik zag er direct het voordeel van in. In plaats van te gaan hardlopen twee keer per week zou ik gewoon dagelijks gaan snelwandelen. Nooit meer blessures. Nooit meer dagelijks spierpijn. Op doordeweekse dagen stapte ik samen met Lisa om half acht ’s morgens van de boot en terwijl Lisa op haar fiets heel voorzichtig de tramrails ontweek, op weg naar haar werk, wandelde ik een flink uur met stevige pas door Amsterdam Noord. Toen, twee weken later, de kerstvakantie aanbrak en Lisa weer iedere dag op de boot was, stopte ik alweer met mijn nieuwe en gezonde gewoonte. Gemakzucht. Toch miste ik de mentale rust van het wandeluurtje, waarin ik zwetend door weer en wind en vaak luisterend naar interessante Podcasts, bezig was aan mezelf en mijn gezondheid te werken.

Vandaag is het dus een opdracht om te gaan wandelen en dat trekt me over de streep. Met lichte tegenzin trek ik mijn wandelschoenen aan. Ik laat mijn oortjes thuis: “Nu geen podcast!”. Tijdens het lopen dwing ik mezelf te fantaseren over de middellange toekomst. Waar sta ik over een jaar? Normaal ben ik wel goed in dagdromen, maar nu het van me verwacht wordt, komen er alleen maar beelden langs, die ik al allang ken. Mag dat wel? Terwijl ik bijna een fietser ondersteboven loop baal ik ervan dat ik mijn oortjes thuis heb gelaten. Behalve dat de oortjes makkelijk uit mijn oren vallen (en dus erg onhandig en erg duur zijn als boven het water woont) onderdrukken ze veel achtergrondlawaai. Ik loop nu langs de drukke S118 en het lawaai van de auto’s, vrachtauto’s en brommers stoort me nu enorm. Als ik de beelden opnieuw probeer op te roepen, zie ik Lisa en mezelf ergens op onze boot in een warm en zonnig baaitje. We liggen er al een paar dagen, heerlijk beschut en met een goede telefoonontvangst. Om beurten en soms tegelijk bellen we met klanten of met vrienden. Over een paar dagen pikken we weer een coachee op en ongetwijfeld komen we dan weer terug op dit heerlijke plekje voor een leuke activiteit. Om vijf uur mogen we van onszelf een glas wijn drinken. Wat heerlijk dat we in mijn fantasie zo flexibel mogen zijn in ons gedrag!

Dag 5: Sta een uur eerder op (wees nieuwsgierig naar wat je gaat doen in de extra tijd)

Het is zeven uur als de wekker gaat. Het is zaterdagmorgen en ik heb gisteravond besloten dat ik vandaag twee opdrachten tegelijkertijd ga uitvoeren. In het extra uur dat ik voor mezelf heb bedacht ga ik het haventerrein ontdoen van al het zwerfafval. Ik stoor me daar al weken aan en dit lijkt me een goede taak voor dag 5, de dag waarop ik iets ‘aardigs’ moet doen voor een ander. Die ander moet dan maar de eigenaar van de haven zijn. Lisa wil wel meehelpen en staat op het punt om samen met mij uit bed te komen. Voor het zover is zijn we echter alweer beland in een van onze vele evaluatiemomenten: half dromend en reflecterend op ons leven en ons dagelijks gedrag (én dit tegelijkertijd omzettend in nieuw en beter gedrag) verstrijkt het extra uur als sneeuw voor de zon, maar óók de uren daarna. Een van punten van feedback die ik in van Lisa meekrijg is, dat ik de opdrachten voor mijn opleiding met veel meer relativeringsvermogen en flexibiliteit moet aanpakken. Ik neem het allemaal veel te letterlijk volgens haar. Nou ja, die flexibiliteit ben ik nu toch echt wel aan het leren! Als we om half tien nog in bed liggen, en Lisa me fijntjes wijst op de verloren tijd, vertel ik haar dat ik al die tijd heel nieuwsgierig aan het observeren ben geweest, wat ik allemaal zou doen met de extra tijd.

Dag 6: Doe eens iets aardigs voor een lach op het gezicht van een ander

Zitten Lisa en ik te lang op elkaars lippen? Is onze boot te klein geworden? Je zou het bijna zeggen. Ik heb steeds vaker van die dagen waarop ik erg lichtgeraakt ben. Gisteravond was weer zo’n moment waarop Lisa en ik het even niet konden vinden met elkaar. We hadden afgesproken samen te gaan sporten, maar de afspraak was niet erg concreet. En zo ging de avond voorbij en had Lisa nog duizend-en-een dingen te doen. Ik had allang geen zin meer toen Lisa om kwart over elf eindelijk klaar was om te gaan sporten. Ik beriep me op een nieuwe en nog ongeschreven regel: “Na elf uur ’s avonds ben ik te moe om te sporten.”. Sacherijnig vertrok ik naar bed. Lisa stampte en hoste, lacherig om mijn onhebbelijke gedrag, het volgende half uur op harde muziek door de salon. Ik was allang niet meer moe en lag nog wakker, lang nadat Lisa bij me in bed gekropen was. Geradbraakt van het slechte slapen ben ik een uur geleden begonnen aan mijn laatste ‘Do something different’ van deze week. Ik schuif een groot plastic krat voor me uit terwijl ik met een grijper alle zichtbare stukjes plastic, sigarettenfilters en confetti opraap tussen de hekken van het haven-terrein. De zon schijnt en ik heb er steeds meer lol in dat het zo snel gaat. In gedachten zie ik de eigenaar me breed lachend bedanken. Ik ben begonnen met het laatste deel als Lisa komt kijken hoe het gaat. In één seconde schieten mijn mondhoeken in precies dezelfde stand waarin ik haar gisteravond verweet geen rekening met mij te willen houden. Lisa filmt me met haar mobiel terwijl ze me lachend vraagt of ik koffie kom drinken.

Dag 7: Een evaluatie van de afgelopen week

Gelukkig, vandaag hoef ik even niets buiten mijn comfortzone te doen. Hoe gezellig en warrig mijn leven er ook uit mag zien vanaf een afstandje, ik heb gemerkt dat ik flexibel zijn best nog wel erg lastig vind. De dingen die me achteraf het meeste plezier opleveren stel ik vaak het langste uit. Als ik eerlijk ben moeten dingen vaak aan allerlei voorwaarden voldoen. Wandelen? Leuk, maar wel minimaal een uur. Sporten met Lisa? Graag, maar wel voor elf uur ’s avonds. Ik moet terugdenken aan Lisa, toen ze me vertelde dat ik moet proberen flexibeler te zijn en meer te relativeren. Terwijl ik al mijn reflecties over de afgelopen week in mijn opleidingsschriftje vastleg neem ik me voor om de eerste twee ‘do something different’ opdrachten volgende week lekker niet te doen! Dat vind ik pas flexibel!