Als ik de deur van onze opslagbox open en in het halfdonker de ruimte in kijk zie ik wat we ruim een jaar geleden precies zo hebben achtergelaten. Vanaf de ingang verheft zich een steil oplopende wand van gereedschap, meubels en dozen. Een enorme hoeveelheid representanten van het leven dat inmiddels achter ons ligt, maar waarmee we nog wel sterk verbonden zijn. Als we willen ontspullen moeten we ons ontdoen van bijna 30 kuub aan eigendommen.

Toen we ons huis verkochten waren we er nog niet aan toe onze spullen weg te doen. Een van de ideeën waar we serieus mee speelden was het kopen van een huis in Spanje. Ik fantaseerde over een grote Spaanse kopie van ons oude huis in Dodewaard. Een enorme boerderij met talloze schuren waar van alles mogelijk was met bovendien ergens in een haven een groot zeilschip. Daar zouden onze spulletjes dan ook goed van pas komen. Van mijn vader mochten we zolang de spullen wel opslaan in zijn schuur. 

Tijdens onze korte sabbatical in Spanje hebben we veel huizen bekeken. Enkele objecten kwamen dicht bij ons ideaal, maar we leerden vooral dat onze wensen niet zo eenvoudig realiseerbaar waren. De huizen die wél potentie hadden waren of te duur of daarvan was nog altijd onduidelijk of ze überhaupt ooit gebouwd hadden mogen worden. Mijn wens om naast een droomhuis ook nog over een droomboot te kunnen beschikken leek al helemaal niet erg realistisch. 

Terug in Nederland brachten we het tweede deel van de winter door als huizenoppassers en als nomaden in onze eigen camper. Het was onze planning om in juli 2019 te verhuizen naar Spanje. Maar de gedachte aan het vele zware werk van een te verbouwen huis in Spanje bleef zich aan me opdringen. We neigden er steeds meer naar om ons nomaden-leven te verlengen. De knoop konden we echter pas doorhakken nadat onze dochter ons vertelde dat het voor haar niet meer zo belangrijk was dat wij op een vaste plek zouden wonen. Het duurde daarna niet lang meer voordat ik in Griekenland de boot vond die aan onze eisen voldeed. We kochten de boot en doopten haar ‘Marín’, naar onze dochter.

In het voorjaar van 2019 werd mijn vader ziek en in de zomer kwam hij te overlijden. Naast de organisatie van de begrafenis moesten we ook nog een oplossing zien te vinden voor onze spullen in de schuur. We hadden weliswaar een boot gekocht, maar een plan voor onze spullen hadden we nog niet. We huurden een grote opslagruimte in Huissen en verhuisden onze spullen voor de tweede keer in korte tijd. Met het achter ons dichtrekken van de deur van onze opslagbox hadden we het probleem voorlopig opgelost. Nieuwsgierig naar ons nieuwe leven vertrokken we naar Griekenland. Vandaar zeilden we langs Sicilië, Sardinië en de Balearen. We overwinterden in Valencia waar we na een strenge Lock-down besloten om terug naar Nederland te zeilen en daar het verloop van Corona verder af te wachten. 

De afgelopen jaren hebben ons veranderd. Als kersverse midlife-nomaden willen we reizen en werken combineren. Maar in ons reizend bestaan, op een kleine boot, betekent ieder eigendom een potentieel conflict. Het hebben van spullen betekent meestal dat je nog meer spullen nodig hebt om het in op te kunnen bergen, te vervoeren, te onderhouden, te repareren of om terug te kunnen vinden. Bovendien is er een gerede kans dat je je benen breekt over spullen op een boot. Maar bovenal heeft het reizen en leven op de boot ons nieuwsgierig gemaakt naar een andere en meer eenvoudige manier van leven. Een leven met minder spullen, minder verkwisting, minder vervuiling en minder afhankelijkheden. Met de gedachte aan onze opslagbox vol met spullen én de maandelijkse rekening voor de huur maken we de keuze. We willen ‘ontspullen’ en we verwachten dat we ons hierdoor vrijer zullen voelen. 

We hebben voor twee maanden een extra opslagbox gehuurd die pal naast de onze ligt. Nadat ik twee tuinstoelen en een tafeltje heb gevonden posteer ik Lisa precies tussen de twee opslagboxen in. Ze heeft haar gebroken been op de tweede tuinstoel gelegd. Omdat Lisa beperkt is in haar mogelijkheden is de werkverdeling de komende dagen als volgt: ik beklim de berg spullen en kom dan weer terug met iets wat Lisa op Marktplaats zal zetten om te verkopen. Maar de aanblik van de enorme berg met spullen geeft me een moedeloos gevoel. Telkens als ik via de tafel en het bureautje omhoog klim om weer met een nieuwe doos handdoeken, servies of boeken naar beneden te komen kreun en zucht ik luid, tot ergernis van Lisa. Langzaam veranderen de twee boxen én het gangetje in een slagveld van lege dozen, krantenpapier en stapels spullen die door Lisa nog bekeken moeten worden.

Als ik een paar uur later minstens twee kuub aan dozen en spullen naast Lisa heb opgestapeld, en zij nauwelijks nog iets op Marktplaats heeft gezet, krijgen we voor de zoveelste keer ruzie. Zonder veel aandacht te hebben voor Lisa’s gedachten hierover, verander ik steeds meer mijn strategie. Spullen zonder al te grote emotionele of financiële waarde gaan nu regelrecht naar de grote aanhangwagen. In een aantal ritjes breng ik zo een enorme hoeveelheid van onze eigendommen naar de kringloop en de stort. Binnen een paar dagen werken we zwijgzaam bijna de helft van onze spullen weg.

Na drie dagen uitpakken, opruimen en weer opnieuw uitpakken bereik ik de achterwand van de opslagbox. In de scheefgezakte grenen kast van Lisa’s oma vind ik de elektrische gitaar van mijn dochter. En dan sta ik opeens te huilen met de gitaar in mijn handen. In mijn lijf voel ik teleurstelling, maar ik weet niet van wie die is. Toen ze stopte met muziekles bood ik haar aan om de gitaar van haar over te kopen. Waarom deed ik dat eigenlijk? Gunde ik haar het extra zakcentje? Ik realiseer me dat de zee-zoute omgeving van een boot voor een elektrische gitaar niet een erg verstandige optie is. Hoopte ik haar misschien te kunnen behoeden voor de teleurstelling in zichzelf, omdat ze de verwachtingen die ze misschien had bij de start van de muzieklessen niet waar had gemaakt? Of is het de angst dat ik haar heb teleurgesteld? Een vader die liever naar het buitenland gaat dan bij zijn dochter te zijn. De tranen zijn nu niet meer te stoppen.

Inmiddels is Lisa naar me toe gehinkt, en zonder dat ze nog weet waar het precies over gaat, staan we naast elkaar te huilen dat het een lieve lust is. Gelukkig hebben we elkaar weer gevonden. De spullen in de opslagbox herinneren ons aan zoveel fijne jaren in Dodewaard. Aan onze dochter die er opgroeide en nog helemaal niet wist dat er ook een leven buiten Dodewaard bestond. Inmiddels is zij ook volwassen en leidt haar eigen leven. Terwijl wij ons door onze herinneringen heen werken is zij, vijftien kilometer verderop, bezig haar eigen spullen en herinneringen om zich heen te verzamelen. 

De volgende dagen komen we nog veel spullen tegen waarvan we het bestaan al lang vergeten waren. En dat terwijl we ooit dachten dat we niet zonder konden. Telkens als ik iets uit een doos haal wat er ongebruikt uitziet of zelfs nog in de originele verpakking zit moet ik even slikken. Het zijn de niet ingeloste verwachtingen die ik blijkbaar had van mijn leven en mogelijkheden. De nieuwe tafellakens die zo praktisch zouden zijn op ons volgende pizza-feestje. De Arduino-starterskit vol intelligente sensoren, waarmee ik onze camper ‘smart’ had willen maken. 

Na het weekend blijkt dat maar weinig anderen eel verwachtingen hebben van onze spulletjes. Alle pizza-benodigdheden, de nieuwe tafellakens, de feestverlichting en meer dan veertig buitenkussens verdwijnen voor ‘slechts’ vijftien euro in een zwarte Suzuki Alto. De vrouw vertrouwt ons toe dat haar man niet blij zal zijn met haar aankoop. Het is een lieverd, ik denk dat ze ons een plezier wilde doen. Gelukkig raken we veel spulletjes kwijt aan familie en vrienden. 

Inmiddels lijkt het er even helemaal niet op dat we zo’n minimal life leiden. Zo hebben we weer een auto aangeschaft, omdat we wel erg aan onze boot gekluisterd zaten toen Lisa haar been brak. En nadat onze kleren, lakens en boeken langzaam begonnen te schimmelen bestelden we snel een ontvochtiger. Kou en vocht waren duidelijk bezig om ons ongevraagd te ont-spullen. En als we vanavond gaan koken hebben we de keuze uit een enorme hoeveelheid pannen, omdat ze nog té mooi zijn om afstand van te doen.

De streep die de waterlijn van onze boot markeert is inmiddels ver onder water verdwenen omdat ik de vijftien verhuisdozen vol boeken, herinneringen en keukengerij heb ingescheept. De komende maanden moet gaan blijken of we de boot weer op zijn oude gewicht kunnen krijgen. We hebben gemerkt dat de omslag naar een minimalistisch leven niet eenvoudig is. Het voelt heel naar als zelfs de kringloop je oude spulletjes niet wil aannemen. Of wanneer de handelaar wil afdingen op de afgesproken belachelijk lage prijs, omdat het er in werkelijkheid toch wat anders uitziet. Blijkbaar willen we niet alleen ontspullen, maar vinden we het een fijn idee als een ander er weer blij van wordt. Gelukkig waren er ook blije kopers. De elektrische gitaar is afgelopen Zondag door een breed glunderende opa meegenomen. Voor zijn kleindochter.