Ik neem me best vaak voor om mezelf én mijn medemens te accepteren zoals we zijn. Maar omdat ik het me best vaak moet voornemen zou je kunnen concluderen dat het nog niet zo gemakkelijk gaat als ik wel zou willen. Ik weet dat Martin en ik er blijer van worden als we elkaar waarderen om hoe we zijn en als we dit laten merken aan elkaar. Maar de realiteit is soms iets minder rooskleurig. Ik laat Martin maar al te graag weten hoe hij aan mijn ideaalplaatje kan voldoen. En ik kan mezelf danig op mijn kop zitten als ik niet aan mijn eigen verwachting voldoe. Martin kan op zijn beurt best wel kritisch uit de hoek komen als ik wel héél erg traag reageer als er bijvoorbeeld een zeil gereefd moet worden. Als ik allerlei verwachtingen op mezelf of de ander projecteer leef ik niet in het hier-en-nu. Als Martin en ik wél bewust in het hier en nu zijn, doen we energie op en voelen we ons verbonden met onszelf, elkaar en het grotere geheel. Het is een soort ‘durf’ om ervaringen in het hier en nu toe te staan, te beleven en helemaal niets te moeten,
Afgelopen week kwamen Martin en ik terecht in de haven van la Gomera, San Sebastian. Terwijl we de boot en onszelf in de haven installeerden was het om ons heen een drukte van belang. Er werden hightech roeiboten te water gelaten en even later ook weer het water uitgetild. We bleken met onze neus in de boter te vallen. Er lagen 37 (één tot vierpersoons) roeiboten klaar in het water voor The Talisker Whisky Atlantic Row Challenge. Inmiddels zijn alle roeiers al begonnen aan de oversteek van 4800 kilometer, omdat op zondag 12 december het startsein klonk! Dát is nog eens een uitdaging! Toen wij in de haven aankwamen waren de roeiers nog niet vertrokken en had ik nog nooit van The Atlantic Challenge gehoord, of The world’s toughest row. De vreemde roeiboten, de fotografen én de groepjes mensen met ‘promotie-shirtjes’ triggerden mijn nieuwsgierigheid. Ik wilde graag weten hoe dat dan zou gaan met zo’n challenge. Het geluk was aan mijn nieuwsgierige zijde!
Terwijl ik de informatieborden las hoorde ik Nederlands gebabbel achter mij, Ik reageerde impulsief: ‘Hee Nederlanders, weten jullie wat hier gaande is?’ En terwijl ik de vraag stelde keek ik naar drie lachende vrouwen, alledrie in een rood shirtje met de opdruk: Row for Impact. Zojuist was ik één van de twee Nederlandse damesteams tegen het lijf gelopen. Iris, Debbie en Bettina, drie vrouwen tussen de 47 en 55 jaar. Ze roeien de Atlantische Oceaan over, hopelijk in minder dan 48 dagen. Ze doen dat door alle dagen afwisselend 2 uur te roeien en 1 uur te slapen, en dat dan meer dan anderhalve maand achter elkaar, non-stop!! Als dat lukt hebben ze een nieuw wereldrecord in hun klasse en dat zou natuurlijk leuk zijn. Roeiers die in hun eentje de oversteek maken doen er beduidend langer over, soms wel 100 dagen. Ieder team dat aan de challenge meedoet zamelt geld in voor een zelfgekozen goed doel.
Row for Impact, (de teamnaam van Bettina, Iris en Debbie) roeit voor de Mentelity Foundation (MF) van Bibian Mentel. Als je haar nog niet kent, kijk dan naar de documentaire, en ontdek wat een mega bijzondere vrouw zij was. De drie roeisters willen zoveel mogelijk geld op halen voor het JUMP project (Junior Modulair Protheses). Met een JUMP onderzoek wil MF bewijzen dat kinderen een beter toekomstperspectief hebben als ze ook een sportprothese vergoed krijgen van de zorgverzekeraar. Kinderen krijgen nu over het algemeen maar 1 prothese per vijf jaar vergoed. Dat betekent dus voor veel kinderen met een prothese dat ze niet kunnen sporten.
Het was een bijzondere ‘ont-moeting’. Bijzonder om Iris, Debbie en Bettina even bij ons aan boord te hebben en hun verhaal te horen. Een moment waarop we even helemaal niets moesten van onszelf en ook de ander moest helemaal niets. We ‘waren’ gewoon in het moment, bij elkaar, los van verwachtingen, maar we voelden ons wel verbonden. En op zo’n moment voel ik mij dus helemaal happy en helemaal in het hier en nu. En dat is precies wat we met onze boostweken willen bewerkstelligen voor onze gasten aan boord.
0 Comments